Bernard Canter – Biografiebesognes

Meest recente berichten: Biografiebesognes

J.B. Schuil op visite bij Henri Borel

Begin 1905 betoonde de net uit Nederlands-Indië gerepatrieerde Henri Borel zich ingenomen met het blijspel ‘Gedeballoteerd’ van J.B. Schuil. Schuil hekelde in het stuk overzeese bestuurlijke wantoestanden. Borel kreeg een schok van herkenning.

In de grondverf

In het jaar dat ik 17 werd, werd mijn opa van vaderskant 71. Op zijn verjaardag en ook op latere familiepartijtjes dat jaar (1968) was deze coïncidentie aanleiding tot vermaak.

Gerard N. Borst – Biografiebesognes

Waar is de pensioengast? Antwoord: op een plek die lijkt op het tweede eiland van het personage Cathcart in D.H. Lawrence’ verhaal ‘The man who loved islands’.

Sneeuw op komst

Een beroemde parabel van D.H. Lawrence gaat over de schrijver Cathcart. Dit personage houdt van eilanden, een liefde die hem fataal wordt. Lawrence liet ‘The man who loved islands’ opnemen in de Amerikaanse editie van de bundel ‘The woman who rode away’ (1928). Het verhaal is satirisch getoonzet. De Britse letterenwereld had er nog geen kennis van genomen of de mare ging al dat Lawrence zijn personage Cathcart had gemodelleerd naar Compton Mackenzie, met wie hij de draak had willen steken. De schrijver Compton Mackenzie, een Schotse nationalist, was begin jaren twintig pachter van Herm en Jethou in het Kanaal en woonde kort daarna op een van de Buiten-Hebriden, Barra. Hij werd nooit moe mensen in zijn gezelschap lastig te vallen met zijn idealisering van het eilandleven. Lawrence ontkende met klem, maar kon niet verhinderen dat Mackenzie ten diepste beledigd bleef.

Gerard Reve: raaf en papegaai

Gerard Reves roman ‘Bezorgde ouders’ (1988) is een ernstig boek. Het gaat over het lijden van de dichter Hugo Treger, dat tegelijk het lijden is van niets minder dan de hele mensheid. Toch doen Reves virtuoze formuleringen je vaak onherroepelijk in de lach schieten. Mijn favoriete passage vindt u in dit blogbericht.

Zegge en schrijve

Toen ik zestien was en op de hbs zat, moest ik zien rond te komen van zegge en schrijve 5 gulden in de week (omgerekend naar nu: 11,73 euro). 2,50 verdiende ik ‘s zaterdags met het rondbrengen van vlees, een baantje waaraan ik ongeveer vijf uur kwijt was. De andere 2,50 was zakgeld, mij verstrekt door mijn vader. De helft van mijn inkomen ging op aan de door-de-weekse koffie tussen de middag. Van het resterende bedrag wilde ik in het weekend het liefst een wereldrecord bierdrinken vestigen. Dat lukte natuurlijk op geen stukken na. Tot mijn geluk was ik drummer in een band. Om ons heen hing steevast een fanclub van vooral jongens die al ‘grote mensen’-werk hadden. Het bier vloeide rijkelijk. En deze werkende jongeren trokken ruimhartig hun portemonnee.

Bofkont Jim

We schrijven zomer 1950. Jim Dixon zit in zijn proeftijd als docent middeleeuwse geschiedenis aan een universiteit in de Engelse provincie. Nationalistisch China zucht onder de dictatoriale knoet van Chiang Kai-shek; in de Verenigde Staten bouwt Joseph McCarthy een reputatie op als communistenjager. Deze politieke feiten figureren in Dixons gedachten over de Middeleeuwen: ‘Chiang Kai-shek en senator McCarthy zijn kleine onaangenaamheden die je er graag voor over hebt om niet langer middeleeuwer te hoeven zijn. Zijn de mensen ooit zo weerzinwekkend, zo genotzuchtig, zo met wansmaak behept, zo akelig potsierlijk en zo ver van de waarheid verwijderd geweest als in de Middeleeuwen?’

Orwell in 1936: onderzoeker in Wigan

Het was er onvoorstelbaar goor. De glazen kroonluchter in het slaapzaaltje was bedekt met een laag stof zo dik als een vacht. Tijdens het ontbijt vulde de keuken zich met de geur van de uitwerpselen die dreven in een onder de tafel weggeschoven po. Hij was behoorlijk door de wol geverfd, maar tegen deze smeerboel was toch ook George Orwell niet opgewassen. Na tien dagen hield de schrijver het verblijf in het gruwelijke logement voor gezien.

De ontdekking van de literatuur

Als lezer van Hermans’ roman ‘De tranen der acacia’s’ leverde ik me met huid en haar over aan een wereld waaruit ik kon noch wilde ontsnappen. Een van Marita Mathijsen geleende term helpt me te beschrijven wat er gebeurde: het verhaal bracht ‘effecten van meewarigheid’ teweeg. Ik kon het op mezelf betrekken, mijn eigen denkwereld, mijn eigen situatie. Het verhaal wekte nieuwsgierigheid en spanning op; het deed een beroep op mijn inlevingsvermogen, zette afwisselend bewondering en afkeer in werking.

Over wie niemand anders wil schrijven

Hoe raakte ik geïnteresseerd in Israël Querido? Het is een lang verhaal, u moet er even voor gaan zitten, maar ik wil het graag vertellen. Het begin speelt eind jaren zeventig. Dit bericht werd in Het Groene Hart geschreven, waar ik tijdens het zomerreces de plattelander uithang, vertoevend in en om Het Tweede Eiland, het retraitehuis dat u ziet op de uitgelichte afbeelding.

Tussen januari 2008 en december 2012 liet ik, in opdracht van het Geldmuseum, op de kop af vijftig stukjes op de website van De Telegraaf plaatsen. Een terugkerend thema in die stukjes was de vraag hoe Nederlanders met geld omgaan.

Lees Meer "Columnist voor wakker Nederland"