David Remnick in The New Yorker (portret Paul McCartney; 11 oktober 2021): ‘To retrieve the memories and sensations of the past, Proust relied mainly on the taste of crumbly cakes moistened with lime-blossom tea. The rest of humanity relies on songs. Songs are emotionally charged and brief, so we remember them whole: the melody, the hook, the lyrics, where we were, what we felt. And they are emotionally adhesive, especially when they’re encountered in our youth. Even now I can remember riding in a van, at five, six years of age, headed to Yavneh Academy, in Paterson, New Jersey, and listening to “She Loves You” on someone’s transistor radio.’
Waar was ik toen ik She Loves You van de Beatles voor het eerst hoorde? Niet in Dirkshorn, waar ik met mijn ouders en grote zus woonde, maar in Graft (Noord-Holland), waar we op een zondagmiddag op visite waren bij een collega van mijn vader, die kolenboer was. Diens zoon zat in de keuken naar een transistor-radio te luisteren en ik hield hem daar gezelschap. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Dít is onze muziek.’
Schagen, 1963-1964. Ik was een twaalfjarige hbs’er (eerste klas). Dat de Beatles ‘hot’ waren, voelden de populairste jongens van de klassen 1A en 1B haarfijn aan. Gehuld in een modieuze zwarte coltrui en plukkend aan een batmintonracket bij wijze van gitaar, playbackten zij She Loves You tijdens de eerste klassenavond van dat schooljaar. In de zaal vrat ik me op van jaloezie. Mij was duidelijk dat mijn succes in de strijd om populariteit nog gering was. ‘De Beatles,’ redeneerde ik, ‘daar weet ík toevallig al alles van. Het is onbillijk dat ik in de zaal zit en niet mee mag doen op het podium.’
Biografiebesognes 